از حالِ بد، به حالِ خوب

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

خاکستری رو به سفید

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

دلم برای کسی تنگ است..‌.

بسم الله الرحمن الرحیم...

 

مجرد که بودم، هر وقت تنهایی گریبانگیرم میشد، با خودم فکر میکردم لابد از سر بی همسفریست!

ازدواج که کردم باز هم دیدم احساس تنهایی میکنم! یاد حرف یکی از رفقای کم نظیرم افتادم که میگفت:" تنها کسی که ظرف تنهایی انسان را پر میکند، فقط خداست نه هیچ کس دیگر.... نه حتی همسر که نزدیک ترین آدم زمین است به وجودت."

 

حالا هنوز هم، گاهی عمیقا احساس تنهایی میکنم. دلم میخواهد با کسی درد دل کنم و سفره ی دل را باز... هر چه بین آدم ها میگردم کسی را پیدا نمیکنم. دلم تنگ میشود، تنگ کسی که نمیدانم کیست! خوب که در احوال دل دقیق میشوم، میبینم این جای خالی خداست در لحظه هایم، در پازل زندگی ام، جای توکل، مناجات، توسل، خالیست. جای اینها که خالی میشود، من هم تهی میشوم‌ 

 

بایدیاد بگیرم وقتهای بدحالی، بروم سراغ خدا... مطمئنم خدا کارم دارد که گره به کار دلم افتاده. افسوس از این زندگی مدرن که خلوت را از روزگارم گرفته و وای از تکنولوژی که تمام جاهای خالی زندگی ام را با قطعه های پازل تقلبی، پر کرده....

 

خدایا.... 

معبودا....

"دلم برای تو تنگ است، شعر من ساده ست"

 

اللهم عجل لولیک الفرج

و العافیه

و النصر

و اجعلنا من خیر انصاره

و اعوانه

والمستشهدین بین یدیه...

12 سال گذشت...(درخواست مشارکت)

بسم الله الرحمن الرحیم

 

اردیبهشت 1387 بود که پایم به وبلاگنویسی باز شد. از همان وقت ها هم پایم به یاهو مسنجر باز شده بود، بعد تر ها فیسبوک و مردم سرا و کلوب و پلاس و هزار شبکه ی مثلا اجتماعی دیگر!

گروه خونی ام به فضای مجازی نمیخورد اما دلِ دل کندن از اینجا را هم ندارم. یعنی حرف دارم برای گفتن. مدتیست که دارم به جدی تر نوشتن فکر میکنم. چندتایی وبلاگ در آب نمک خوابانده ام! دارم فکر میکنم به اینکه کجا ساکن شوم؟ اینجا و بی نام و نشان؟ در کوثربلاگ با اسم و رسمم که بشود ارتباط گیری های بیشتری هم داشت، یا یک وبلاگ دیگر در بیان با اسم و رسم خودم...(اینجا را باید نگه دارم برای بی نام و نشان ماندنم! لازم میشود به هر حال!) (انصافا هم نوشتن بی نام و نشان، دوز اخلاصش بالاتر است ها!... )

شما چیزی از وضعیت سئوی بلاگ و کوثربلاگ میدانید که کدامش بهتر است؟

امکانات کوثربلاگ هم خوب است اما یادگرفتن کدنویسی و ... در اولویت من نیست! پس از طرفی امکانات آماده ی بیان برایم مناسب تر است.

 

اینستاگرام به من نمی سازد! اما از طرفی نمیتوانم قید حضور در فضای مجازی و نوشتن را هم بزنم! این روزها فضای زنده ی وبلاگی بیان، حسابی قلقلکم داده برای باز هم نوشتن و جدی نوشتن... فکر میکنید فایده داشته باشد وبلاگ داری در تهاجم این روزهای شبکه های اجتماعی اگر هدف، اثرگذاری در فضای مجازی باشد؟

(با خودم می گویم من قلمی دارم و وظیفه ای... برای بیان عقایدم، برای تبیین برخی شرایط، برای بودن و ابراز وجود در عرصه ای که همه وجودشان را فریاد می زنند! اما شبکه های اجتماعی مثل اینستا و توییتر، ویرانم میکنند... وقتی وبلاگی هست و میشود نوشت، مینویسم و نتیجه را به خدا میسپارم)

 

خب لطفا کمی نظر بدهید و بیایید همفکری کنیم :) نظرات این پست را باز گذاشته ام. 

 

+ قالب را عوض کردم، انضافا چشم آدم در می آید وقتی میخواهد نوشته های ریز را در صفحه ی گوشی بخواند. با تشکر از قالب های واکنشگرای نقل بلاگ.

+ آدم توی امتحانات، چه فکرهایی که به سرش نمی زند!

 

التماس دعای فرج...

پرکاری های روزهای امتحان

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

مقادیری غر و مذاکرات من ِ بعلاوه ی یک !

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

سقوط از پرواز ساده تر است...

بسم الله الرحمن الرحیم

 

خیلی ساده، آدم میتواند در چند دقیقه، همه ی داشته هایش را از دست بدهد...

وقتی چیزی که نباید به زندگی اش پیله کند... حتی اگر آن چیز بد نباشد، ولی پیله ای بشود که روز به روز پرواز را سخت تر میکند...

وقتی هرز برود، وقتی وقت هایش را، لحظه هایش را هدر دهد...

 

 

توصیه های شانزده گانه امام خمینی برای خودسازی 

 

که اول انقلاب در حجم زیادی منتشر می شد:

 

نمازهای پنجگانه را در پنج نوبت بخوانید

روز های دوشنبه و پنج شنبه را حتی المقدور روزه بگیرید .

اوقات خواب را کم کرده و بیشتر قرآن بخوانید

.برای عهد و پیمان اهمیت فوق العاده ای قائل باشید

.به تهیدستان انفاق کنید .

از مواضع تهمت دوری کنید .

در مجالس پر خرج و با شکوه شرکت نکرده و خود نیز چنین مجالسی نداشته باشید . 

لباس ساده بپوشید . 

زیاد صحبت نکنید و دعاهای روزانه را بخوانید. ( بخصوص دعای روز سه شنبه )

ورزش کنید . 

بیشتر مطالعه کنید

.دانش های فنی [مورد نیاز جامعه] را بیاموزید

.دانش تجوید و عربی را بیاموزید و در هر زمینه ای هشیار باشید.

کار نیک خود را فراموش کنید و گناهان گذشته را به یاد آرید.

 از نظر مادی به تهیدستان و از نظر معنوی به اولیاء ا... بنگرید

.از اخبار روز و اخبار مربوط به امور مسلمین با اطلاع شوید .

 

 

من، ۲۰ سال بعد، ۴۵ ساله ام!

بسم الله الرحمن الرحیم

 

پیشنوشت: پس از مدت ها، با ذوق آمدم سراغ نوشتن! صفحه ی ویرایشگر را باز کردم و کلمات را ردیف... اما با یک کلیک اشتباه، همه ی مطلبم پرید... به زور آمدم و دوباره نوشتم! این بار در یادداشت گوشی! مثل آن دفعه نمیشود، اما حالا که بعد از مدت ها قلمم، جوهرش را روانه ی دیار کلمات کرده، دلم نمیخواهد نانوشته بگذارمش! به جنگ قسمت میروم :)

 

شوید پلوی سحری دیگر دارد دم می کشد، ۱۵ دقیقه زمان دارم برای نوشتن مطلبی که از وقتی برنج را میشستم، توی سر میپرورانمش! همیشه دلم میخواسته غذای سحری را تازه تازه بکشم توی بشقاب و بیاورم سر سفره ی سحری! حالا بگذریم از اینکه روی میز غذا میخوریم و احتمالا از سحر بعدی، غذا را بعد از ظهر آماده میکنم تا دستی به سر و گوش ساعت خوابم بکشم!

فکر میکردم اگر بی نام و نشان بنویسم، شاید بشود بدون خودسانسوری و حفظ بعضی حریم ها و از جزئیات نوشت، اما انگار دیگر آن نوجوان ۱۵، ۱۶ ساله نیستم که با خیال راحت، سفره ی زندگی ام را پهن کنم توی فضای مجازی. شاید بخاطر حساسیت های آقای همسفر باشد که حالا به من هم سرایت کرده، اما باز هم نمیتوانم انکار کنم هر چقدر شبکه های اجتماعی، مشوشم میکنند و آرامشم را میگیرند، وبلاگ گردی و وبلاگ نویسی برایم آرامش بخشند. خصوصا وقتی وبلاگ دختر و پسرهای دبیرستانی را میخوانم.

اولش باورم نمیشود که دهه هشتادی ها هم به سن نوشتن و وبلاگ داشتن رسیده اند! اما بعد از خواندن وبلاگهایشان، پاک پرت میشوم سمت گذشته‌. سمت همان وقت ها  که با بوق های پر سر و صدای دایال آپ، وصل میشدم به اینترنت، از ترس اینکه نکند گناه دست و پایم را بگییرد، آیت الکرسی میخواندم، یاهو مسنجرم را باز میکردم، دستم را رها میکردم تا با همدستی فکرم، هر چه که هست و نیست را روی دایره ی پنل بلاگفا و پرشین بلاگ بریزند. مدام از این وبلاگ به آن وبلاگ و از این اسم مستعار، به آن اسم مستعار کوچ میکردم. با وسواس برای وبلاگم دنبال قالب میگشتم، از تغییر دادن کدهایش لذت میبردم و قند توی دلم آب میشد و به برنامه نویسی علاقمند میشدم.

درست و حسابی توی گذشته غرق میشوم و انگار جدی جدی، ۱۷ ساله شده ام. اما یاد حرف رفیقم می افتم و خودم را از "عدم" ِ گذشته میکشم بیرون تا در "وجود" حال زندگی کنم، تا باورم شود که ۲۵ ساله ام و اگر تا ۱۵ سال دیگر گیر و گور بندگی ام را راست و ریس نکنم، شیطان به پیشانی ام بوسه می زند!

به ۲۰ سال دیگر فکر میکنم...

راستش خیلی چیزها دلم میخواهد. اینکه من و آقای همسفر، مادر و پدر شده و اقلا ۵ تا بچه داشته باشیم.

اینکه امام زمان (عج) ظهور کرده اند و در کنار سربازی، داریم در حکومت مهدویشان، با عشق زندگی میکنیم و کیف دنیا و آخرت را میبریم. دنیا از وجود نحس صهیونیست ها پاک شده، آمریکا دیگر قلدری الکی نمیکند، دیگر زور ظالم ها به مظلوم جماعت نمیرسد...

اینکه از بابت خواهر کوچولویم خیالم جمع است و دارد یک گوشه ای با همسر و فرزندانش، در رکاب امام زمان (عج) خدمت می کند و خوش و خرم زندگی که نه... بندگی... اینکه حال پدر و مادرم و خلاصه همه ی آنهایی که دغدغه شان را دارم، خوب است، دماغ بندگیشان چاقِ چاق است! اینکه ۳ روز در هفته تدریس میکنم، یک روز مدرسه، یک روز دانشگاه و یک روز حوزه! چند جلدی کتاب نوشته ام و چند تایی مقاله ی کاربردی. نظریه پردازی کرده ام و باری از دوش دغدغه هایم برداشته ام‌.

یک کتابخانه ی بزرگ داریم که تمام کتابهایش را خوانده ام، مثل کتب علامه شهید مطهری، حاج آقای پناهیان، آقا ..‌. کلی رمان و داستان و زندگینامه ی شهدا... اینکه یک خادم الشهدای درست حسابی شده ام.... خلاصه خیلی چیزها...

اما همانقدر که گذشته "عدم" است، در پیشانیِ آینده هم حک شده:"نیستی"! من فقط "حالا" را دارم. دقیقا همین دقایق را. همین روزها را.

اگر بخواهم در یک جمله بگویم میخواهم ۲۰ سال دیگر چه شده باشم، این است: "میخواهم عبدالله باشم‌."

و نمیدانم خدا چه برنامه ای برای بندگی ام دارد. نمیدانم کجا دست اراده شکن خدا را میبینم که امیرالمومنین (صلوات الله علیه) فرمودند: عرفتُ اللهّ بفسخ العزائم ...

همانطور که ۷،۸ سال پیش، فکرش را نمیکردم امروز، منتظر دم کشیدن پلوی سحری ام باشم و دومین رمضان مبارک ِ زندگی مشترکم را زیر یک سقف پشت سر بگذارم، طلبه شده باشم و بالا و پایین های خادم الشهدایی را بچشم،

همانطور که خدا، در تمام این سالها، به معنای واقعی برایم "شگفتانه" تدارک دیده است، دلم میخواهد باقی اش را هم به خودش بسپارم. چه ۲۰ سال و چه ۵۰ سال و چه ۱۶۰ سال دیگر را! تنها برنامه ی قطعی ام برای آینده این است: میخواهم بنده ی خدا باشم ... و میخواهم هر جایی باشم که خدا برای بندگی کردن و انجام وظیفه برایم در نظر گرفته است.

میخواهم جوری باشم که نامیرا شوم و تنها راه نامیرایی، شهادت است... چه نامت بین بندگان خدا بپیچد و دلشان را با شهادتت به آتش بکشانی و بشوی "قاسم سلیمانی" ، چه فقط در عرش، اسم و رسمت را بشناسند و گمنامِ گمنام شهید شوی... چه فرقی میکند وقتی اصل کار، این است ک در قیامت سرت را مقابل حضرت مادر(س) بالا بگیری و روی ماهشان را زیارت کنی...

کلید خانه ی ابدی ات، در همسایگی قصر پرشکوه بانوی دو عالم، توی دستت باشد... هر روز پای درسهای حضرت زهرا(س) توی بهشت ِ خدا بنشینی و جرعه جرعه، رضایت الهی را نوشِ جان کنی...

........

به امید آن لحظه ها و ساعت ها...

اللهم عجل لولیک الفرج

والعافیه

والنصر

و اجعنا من خیر انصاره

و اعوانه

و المستشهدین بین یدیه...

 

التماس دعا 

وصله ی چادر مادر

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

به وقتِ 8 سالگی...

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید