در جستجوی کوچ

باید از این سیاهیِ مبهم عبور کرد/خسته نشد، ستاره شدن را مرور کرد

۱۰ مطلب با موضوع «کارگاه اندیشه» ثبت شده است

چهارشنبه, ۹ اسفند ۱۴۰۲، ۰۸:۰۴ ق.ظ

دوستت دارم مهد دین من!

بسم الله الرحمن الرحیم 

یادش بخیر. زمان ما دههٔ فجر مساوی بود با فوق برنامه های مدرسه و سرود و نمایش و ... . حال خوش اینکه وسط کلاس صدایت کنند تا برای تمرین به نماز خانه بروی. راهنمایی بودم و عضو گروه سرود. هر چند بین هم کلاسی هایم کسی اعتقادی به انقلاب و این ماجراها نداشت. یعنی خانواده هاشان از این جنس نبودند. من هم آن زمان ها آنچنان انقلابی مسلک نبودم. یعنی از آن هایی نبودم که در خاطرات کودکی ام قلمدوش پدرم در راهپیمایی ۲۲ بهمن شرکت کرده باشم. ولی... نمیدانم چرا وقتی سرود «سرفراز باشی میهن من» را میخواندیم، دلم یک جوری میشد. نه که فقط من اینطور باشم. اکثر بچه های گروه سرودمان همینطور بودند. همان موقع که روبروی آن ها و پشت به جمعیت می ایستادم و با حرکت دست هایم تلاش میکردم گروه را هماهنگ کنم، در چهره هایشان «عشق» را می دیدم. سال های زیادی از آن موقع می گذرد اما هنوز این شعر با آهنگ زیبایش توی ذهنم حک شده: 

سرفراز باشی میهن من

ای فدایت جان و تن من

پر بها تر از زر و گهر

خاک پاک تو وطن من...

ایران... ایران... ایران ایران ایران...

ایران... تو فصل مشترک ما هستی. هر دینی، هر گرایشی از سیاست، انقلابی یا مخالف انقلاب بودن... هر که باشیم با هر تفکری! تو هویت ما هستی. سالیان سال برای اینکه کسی برایمان تعیین تکلیف نکند خون دل خوردیم. خون دادیم. چه سال هایی که در نا امیدی گذشت و چه امید ها که از سال ۵۷ در دل ها زنده شد. می‌شود رفت. می‌شود مهاجرت کرد. می‌شود پناهنده شد و تو را ترک کرد. اما... ما، تک تک ما، فرزندان ما، نسل ما، همیشه یک «ایرانی» بیخ ریشمان چسبیده داریم. حتی اگر از تمام هویتمان فرار کنیم. حتی اگر برای این که به ما خدمات ندادند از تو فرار کنیم. حتی اگر نخواهیم تو را بسازیم... حتی اگر از جبر جغرافیا نا راضی باشیم... فرار از سرنوشت که شدنی نیست! هست؟ 

واقعاً اگر رای دادن یا ندادن من، تاثیری در هیچ چیز ندارد، اگر جمهوری اسلامی پینوکیوی دروغگوست و برای خودش آمار تراشی می‌کند، چرا همیشه از این طرف و آن طرف، تلاش میشود و هزینه می شود و زحمت کشیده میشود؟ گروهی برای اینکه من رای بدهم و گروهی برای اینکه من رای ندهم؟ همیشه وقت انتخابات ها، تنور تحریم انتخابات گرم است. از طرف همان هایی که نانشان از جیب دشمن ایران در می آید. دشمنی مگر چیست؟ اینکه شریان کالاهای حیاتی مثل دارو را بر روی ملتی ببندی، منابع علمی را بر آن ها تحریم کنی و از سوی دیگر رسانه و تکنولوژی دست اول را به آن ها برسانی تا برای منافع خودت، سرباز و لشکر فراهم کنی، اگر دشمنی نیست، پس چیست؟! اگر زورگویی نیست پس چیست؟! اینکه می گویند یا آنی باشید که ما می‌گوییم یا هزینه بدهید چون آنچه می‌خواهیم نیستید! واقعا تصویر آن قلدرهای مدرسه توی ذهنم تداعی می شود که زنگ های تفریح تغذیهٔ بچه های دیگر را می گیرند و هر کس بخواهد جلویشان قد علم کند، نوچه هایشان را برای کتک زدنش به خط می کنند!

پس اینطور ها نیست که رای من بی اثر باشد و آب در هاون کوبیدن. عقلم ، منطقم و مشاهداتم از همان سال ۹۲ که با فاصله ای چند روزه از موعد انتخابات رای اولی شدم تا همین امروز، این را به من می گوید. اصلا هم نمیفهمم چرا باید برای اعتراض داشتن به مسائل جاری مملکتم، از حق مسلمم برای مشارکت در سرنوشت کشور و وضعیت خودم در کشورم بگذرم؟ اصلا نمیفهمم چگونه میشود عده‌ای بگویند فرقی ندارد چه کسی بر سر کار بیاید وقتی قوانین تصویب شده در مجالس گوناگون را مرور می‌کنم و عملکرد گوناگون رئیس جمهور ها را با هم میسنجم. 

این را میدانم که اگر روزی با توپ و تانک حق این مردم را از آن ها سلب می کردند، امروز با ابزار شناخت به جنگ آن ها آمده اند. چه جنگ بی هیاهویی! چه نبرد ناجوانمردانه ای! 

ایران! ای سرزمین رنج کشیده ی من... دعوا بر سر توست. دعوا بر سر بود و نبود توست. دعوا بر سر استقلال و هویت توست!... 

از حق مسلمم نخواهم گذشت... جمعه بر سر قرار عاشقی وطن حاضر خواهم شد... برای آیندهٔ روشن ایرانم تلاش خواهم کرد... ایران! ای میراث دار پاک ترین خون ها! دوستت دارم.

۳ نظر ۰۹ اسفند ۰۲ ، ۰۸:۰۴
چهارشنبه, ۱۳ دی ۱۴۰۲، ۰۹:۳۹ ب.ظ

از زائرانت هم می‌ترسند!

بسم الله الرحمن الرحیم 

«کار خود شونه »

«تقصیر خودشونه دیگه! میخواستن نرن!»

پس از این به بعد اگر توی خیابان راه می رفتید و یک جانی از عمد با ماشین زیرتان کرد، تقصیر شماست! نباید می رفتید توی خیابان! اگر یک جیب بُر خفتتان کرد، او را سرزنش نکنید. خودتان را سرزنش کنید که از خانه بیرون رفتید. اگر در خانه تان نشسته بودید و زلزله آمد و جانتان را گرفت، تقصیر شماست که نشسته بودید در خانه! اگر کسی اذیتتان کرد، اگر آسیب دیدید، اصلا اگر مُردید، تقصیر شماست که جان دارید! میخواستید از اول زنده نباشید که کسی هم قصد جانتان را نکند!

انقدر نفرت از جمهوری اسلامی دلتان را پر کرده که دیگر جا ندارید از کسی متنفر باشید یا حداقل تقصیر دیگران را هم ببینید و قبول کنید؟ اگر پشه نیشتان بزند هم، کار جمهوری اسلامی است؟ نه خب! شاید هم تقصیر شماست که خون توی رگتان دارید!

همانقدر که دشمن پست ما هیچ وقت نخواهد فهمید خون بر شمشیر پیروز است، نخواهد فهمید هر شهید، قدرتی چندین برابر قوی ترین انسان های زمینی دارد، انگار بعضی ها هم هیچ وقت نخواهند فهمید دشمن ما ، طبعش لئامت و پستی‌ست. مثل پشه که طبیعتش مکیدن خون شماست! بر سر مزار حاج قاسم ما جمع بشوند یا نشوند، او خواهد کشت. مثل مردم غزه ایستادگی بکنند یا نکنند، او باز هم جنایت خواهد کرد... دشمن ما جانی‌ست و این نبرد حق و باطل، جاری‌ست... .

از زمان قابیل و هابیل، ابراهیم و نمرود، موسی و فرعون... سید الشهدا و یزیدیان! کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا...

مسئله انسانیت است و کمی حق پذیری. فقط کمی...

ما که مانده‌ایم و در جستجوی زندگی، دست و پا می‌زنیم. خوش به سعادت آن‌هایی که به جای زیارت مزار حاج قاسم ، امروز زائر روی ماهش شدند! میهمانی خوان پر برکت حضرت مادر (س) گوارای وجودتان!

۳ نظر ۱۳ دی ۰۲ ، ۲۱:۳۹
چهارشنبه, ۲۶ مهر ۱۴۰۲، ۱۱:۵۹ ب.ظ

مسئله انسان است

بسم الله الرحمن الرحیم

از نظرت جمهوری اسلامی جنایت کار است؟ باشد!

با جریان مقاومت دشمنی داری؟ باشد!

اما...

نگذار همه ی این دشمنی ها انسانیتت را از تو بگیرند!

نگذار این عناد، جواب دو دو تایت را بکند ۵ تا! نگذار اجازه ندهد مسائل روشن تر از خورشید را ببینی!

باور کن مسئله ی فلسطین، مسئله ی اسرائیل، مسئله ی آن بیمارستان که قرار نبود مورد اصابت قرار بگیرد، ربطی به هیچ سیاستی ندارد. باور کن ۷۵ سال است زن و کودک فلسطینی را میکشند! بی گناه می کشند! به جرم فلسطینی بودن و به جرم اینکه نمیخواهند مملکتشان را دو دستی تقدیم غصب کننده ها کنند!

اخبار جمهوری اسلامی دروغ است؟ باشد!

ولی عقلت را دست رسانه هایی نده که بارها دروغ های شاخدار تحویلت داده اند و روی حماقت مخاطبشان حساب باز کرده اند. روی بلاهت او. روی اینکه او در مغزش را کاملا تخته کرده است!

گاهی دوری بزن در فضای آن ها که مثل تو نیستند. خبرها را از دریچه های دیگر هم دنبال کن. حتی اگر به دروغگو بودنشان یقین داری! بعضی چیزها دروغ بردار نیست... آمار نیست. عدد نیست. تصویر است! تصویر جنایاتیست که هیچ کجا نظیرش را نمیبینی! ببین که اصلا مسئله، جمهوری اسلامی نیست و خون هر کسی که کمی، فقط کمی «انسان» است، از دست های خونی اسرائیل به جوش آمده!

از واشنگتن تا کانادا

از دانشگاه هاروارد تا ترکیه

این دیگر حتی فقط مسئله ی مسلمان ها هم نیست! مسئله ی انسان هاست!

و چگونه میشود گریبان میدرند برای اختلافات داخلی کشور ما؟ برای زنان کشور ما؟ و سکوت کرده اند در برابر یک جنگ نظامی  که در آن کودکان ، به بدترین شکل، تکه تکه میشوند؟

عجیب نیست ؟ واقعا فکر میکنی حجم جنایت ها یکیست؟ ...

گاهی با انسانیتت خلوت کن. فقط همین!

۲۶ مهر ۰۲ ، ۲۳:۵۹
سه شنبه, ۶ تیر ۱۴۰۲، ۰۴:۳۲ ب.ظ

هر بامی «فقط» یک هوا می خواهد!

بسم الله الرحمن الرحیم

آدم باید یاد بگیرد بتواند خودش باشد. یعنی یاد بگیرد بدون اینکه نظر بقیه برایش مهم باشد در راهی که «مطمئن» شده درست است قدم بر دارد. از سنگ هایی که به سمتش می آید خسته و نا امید نشود. فوراً به خودش بدبین نشود که لابد من دارم اشتباه میکنم. انقدر برای نظر «هر» رهگذری، خودش را به آب و آتش نزند.

باید این دندان لق را بکند بیندازد دور؛ همان دندان که تشنهٔ تایید دیگران است... اگر مستقل نشود، نه کلاغ است و نه کبک. راه رفتن خودش را هم فراموش می کند. گم میشود لابلای حرف و نظر دیگران.

آدم باید «مُوَحِّد» باشد. یک نفر را بپرستد، به نظرم یکی از معانی پرستیدن یعنی نظر معبود برایت مهم است... نه! «فقط» نطر معبود برایت مهم است!

آدم اگر اینطوری باشد، عاقبت به خیر میشود. هر جا هم بفهمد در کارش گیر و گوری هست برطرف می کند و باز ادامه می دهد. رنگ عوض نمی کند با حرف هر کس و نا کسی! دل میدهد به حرف کسی که از معبودش رنگ و بویی داشته باشد....

+ التماس دعای فراوان...

۳ نظر ۰۶ تیر ۰۲ ، ۱۶:۳۲
پنجشنبه, ۲۵ خرداد ۱۴۰۲، ۰۴:۲۰ ب.ظ

بهانه‌هایی برای یادت..‌.

بسم الله الرحمن الرحیم

همهٔ ما روزهایی داریم که حس میکنیم مشکلات مثل منگنه دارند لهمان میکنند‌ . مشکلاتی که گاهی حتی دقیقاً نمیدانیم چیستند. مضطر میشویم. التماس میکنیم. به هر چیزی چنگ میزنیم برای رهایی.

این روزها غفلت هم خوب دست آویزی شده برای فرار از مشکلات. گاهی جای فکر کردن را میگیرد‌.

روانشناسی که هر چقدر مومن باشد در کتاب ها و منابع درسی اش یاد نگرفته ما ابد در پیش داریم، بلد است حال لحظه مان را خوب کند. «سرت را گرم کن» سرت را گرم کن تا یادت برود مسائلی جدی و مهم در دنیا وجود دارد که باید به آن ها فکر کنی. سرت را گرم کن تا بالاخره این چند صباح زندگی دنیا را هم بگذرانی. سوال اینجاست که برنامه ام برای ابدیتم چیست؟ شاید گاهی لازم باشد مدت ها در حیرانی بمانم، به غفلت پناه نبرم تا بالاخره نور امید، جهانم را روشن کند.

این وقت ها چقدر جای خالی «پدر» را می‌شود حس کرد. کسی که حرف هایش فصل الخطاب باشد. کسی که بیاید و جهان را از یتیمی نجات بدهد. کسی که شاید همه ی این اضطرار ها در پی مشکلات ریز و درشت زندگی برای تمرین اضطرار نبودنش باشد. برای اینکه در اوج حال بد، در همان اوج که همهٔ تمرکزت را گذاشته ای برای حل مشکل، همه ی وجودت خواستن گشایش شده است، یک آن فکر کنی تاحالا از خدا، امامت را اینطور خواسته ای؟ تا حالا اینطور پریشان او شده ای؟ 

همه چیز میخواهد حواس آدم ها را پرت کند از اصل کار. به بهانه ی اینکه باید مراقب باشد افراطی نشود، در قعر تفریط ها غرقش کند....

چه طور می‌شود هم اینگونه فکر کرد و هم متعادل زندگی کرد؟ مثل بزرگانی که میشناسیم؟

چه طور می‌شود عاشقانه فکر کرد و عاقلانه زندگی کرد؟

باید خواست. باید طالب شد که والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا....

باید صبور بود....

+ لطفاً خیلی التماس دعا.

+ عهدنامه☝️

۴ نظر ۲۵ خرداد ۰۲ ، ۱۶:۲۰
شنبه, ۶ خرداد ۱۴۰۲، ۰۱:۲۳ ب.ظ

انتخاب

بسم الله الرحمن الرحیم

اینکه چطور زندگی کنی کاملا به خودت بستگی دارد. تو هستی و انتخاب هایت که مشخص می کنید چه چیز پیش رویت قرار بگیرد و چه آرمانی برای زندگی داشته باشی. می توانی بیخیال همه ی چارچوب ها شوی و همین مدت دنیا را با هدف «خوش» گذراندن طی کنی. اما حواست باشد قبل آن جنس دنیا را بشناسی، بدانی که جنس دنیا، «رنج» است.

می توانی به حداقل ها رضایت دهی. دینی برای خودت انتخاب کنی و به چارچوب های ضروری و ممنوعش اکتفا. بالاخره اینطوری وقت هایی که لابلای رنج های دنیا کم می آوری، چیزی فراتر از ماده در دست و بالت هست که به آن پناه ببری و نفسی تازه کنی. 

میتوانی در بین دین ها بگردی و بهترین را پیدا کنی. این یعنی برای دین، شأنی بالاتر از فقط کمی «معنویت» در زندگی قائلی. یعنی میخواهی از آن برنامه بگیری. در این بهترین دین که پیدایش کرده ای، حالا مختاری که انتخاب کنی. میخواهی معمولی باشی یا سطح بالا؟

میخواهی فقط به یک عاقبت خوب برسی یا بهترین عاقبت را می خواهی؟

این را انتخاب هایت معلوم می کند.

میتوانی به کف حلال و حرام راضی شوی یا میتوانی سراغ چیزهایی بروی که قلبت راجع به آن ها به تو هشدار می دهد. وجودت هوشمند است. انتخاب هایت، اهدافت، مقاصدت... همه را می شناسد. تشخیص می دهد اگر سرکوبش نکنی، اگر رویش خاک نریزی. 

بیا و با خودت روراست باش. شفاف انتخاب کن، برای آرمانت بجنگ. پای انتخابت بایست. ترس را دور بینداز. خودت را گول نزن. 

تو، رسولی درونت داری که راهنمایی ات خواهد کرد. مراقب راهنمای درونت باش تا آتش فانوس روشنایی بخشش، خاموش نشود!

۵ نظر ۰۶ خرداد ۰۲ ، ۱۳:۲۳
شنبه, ۳۰ ارديبهشت ۱۴۰۲، ۰۶:۱۸ ق.ظ

میازار موری که دانه کش است!

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید
۳۰ ارديبهشت ۰۲ ، ۰۶:۱۸
يكشنبه, ۱۳ مهر ۱۳۹۹، ۱۰:۱۱ ق.ظ

مبارزه در نود دقیقه!

مبارزه در نود دقیقه!

بسم الله الرحمن الرحیم

من اصلا فوتبالی نیستم. یعنی تا قبل از ازدواجم تصوراتی در مورد قوانین فوتبال(مثلا کرنر) داشتم که آقای همسفر، روده بر شده بود از دستم وقتی برای اولین بار سر جام جهانی، با هم فوتبال میدیدیم. 

طوری از مرحله پرت بودم که فکر می کرد شوخی میکنم اما من واقعا جدی بودم!

اصلا فرق استقلال و پرسپولیس را هم نمی دانم. تیم ملی را میشناسم آن هم فقط در حد اتفاقات شاخص. مثلا ماجرای گل خداداد عزیزی، مقاومت مقابل مسی و گرفتن پنالتی رونالدو! میخواهم بگویم تا این حد چیزی از فوتبال سرم نمی شود.

اما دیشب بعد از برد پرسپولیس خوشحال شدم. نه بخاطر اینکه یک تیم ایرانی به مرحلۀ نهایی صعود کرده؛ بخاطر اینکه این تیم فوتبال ایرانی، با یک سرمربیِ (درست میگویم؟!) ایرانی این افتخار را کسب کرده...

گفتم که اصلا فوتبالی نیستم! اما خیلی حرص و جوش میخورم بابت چالش بر سر مربی های خارجی و مجیز گوییشان و پول گرفتن هایشان... که چه؟ بیایند یک تیم را نجات دهند؟ با این همه خرده فرمایش؟

خب یعنی ما مثل یحیی گل محمدی نداریم در کشورمان؟

نمی توانیم با سرمربی ایرانی به جایی برسیم؟

حتما باید کرور کرور دلار بی زبان خرج این مربی های پر افادۀ خارجی شود؟

گفتم که از فوتبال سر در نمیارم و علاقه ای هم ندارم که سر در بیاورم!...


سنجاق: قطعا بیشتر از 90 دقیقه طول کشیده بازی دیشب!

پیوست: یادتان هست از یک کلاس وبلاگ نویسی گفته بودم؟ دیروز جلسۀ آخرش را برگزار کردم. تجربۀ شیرینی بود . خصوصا جلسۀ آخر که در همکلاس بود. از راهنمایی همگیتان ممنونم. طرح درسی نوشتم در 7 جلسۀ نیم ساعته و اجرایش کردم. 4 ویدیوی ضبط شده از صفحۀ کامپیوتر و 1 جلسۀ 90 دقیقه ای در سامانه ای بر خط! این کلاس باعث شد تدوین فیلم را هم شکسته بسته یاد بگیرم و بتوانم گلیمم را از آب بیرون بکشم و حالا برای کلاس قصه گوییمان مرتب کلیپ میسازم! آن هم فقط با نرم افزار Cam Tasia ! نه پریمیر و ادیوس و این قر و فر ها!

۹ نظر ۱۳ مهر ۹۹ ، ۱۰:۱۱
دوشنبه, ۶ مرداد ۱۳۹۹، ۰۳:۰۵ ب.ظ

آنچه مشاوران تحصیلی به شما نمی‌گویند!

بسم الله الرحمن الرحیم


این مطلب را ۱۵ تیر ۹۸

در اینجا (https://nebeshte.kowsarblog.ir/آنچه-که-مشاوران-تحصیلی-به-شما-نمی-گویند )

نوشته بودم. این روزها که حال و هوای بیان هم به شدت کنکوریست، باز نشرش را بی مناسبت ندانستم.


برنامهٔ عصر جدید با خودش، فکر تازه‌ای را مهمان ذهنم کرده است، اینکه هر بار بعد از برنامه با خودم خلوت کنم: «من چه استعدادی دارم؟ من می‌خواهم برای زندگی‌ام و برای بقیهٔ آدم‌ها چه کار کنم؟»

شاید استعداد من از جنس استعدادهایی که در قاب این جعبهٔ جادو نشان دادنی هستند، نباشد. امروز با خودم فکر کردم و این یک سال در حوزه درس خواندن را مرور کردم. فهمیدم انسان‌ها بیش از آنکه به استعداد نیاز داشته باشند، به عشق محتاج‌اند! آدم‌ها باید عاشق کاری باشند تا در آن استعداد داشته باشند و این‌ها را نمی‌شود با چند آزمون روانشناسی و نمرهٔ ریاضی و فیزیک دبیرستان، فهمید.

عشق آدم‌ها، از هدف و انگیزهٔ آن‌ها سرچشمه می‌گیرد.

می‌خواهم خودم را از بند این مقدمه رها کنم. باید سر اصل مطلب بروم. این روزهای من شده است لذت بردن، ولع داشتن به مطالعه، عطش به کتاب.

این روزهای منی که فکر می‌کردم آدمِ درس خواندن نیستم!

منی که از درس خواندن فراری بودم و حالا همه‌چیز را مزاحم درس خواندن می‌بینم! نه درس خواندن را مزاحم علاقه‌هایم!

پس از سال‌ها تجربه کردن‌های دوست‌نداشتنی تحصیلی، در این دو ترم، مشغول ساختن خودم و رابطه‌ام با درس خواندن شدم. دیدم وقتی انگیزه دارم، خط به خط کتاب‌ها برایم دوست‌داشتنی‌اند. حتی درس‌های کارگاهی برایم شیرین می‌شوند، نه که خسته نشوم، نه که هیچ‌وقت بی‌حوصله نباشم، نه! اما برآیند رابطه‌ام با درس، عشق است و شیفتگی!

دارم فکر می‌کنم چرا مشاورهای کنکور، سر و دست می‌شکنند برای انگیزه دادن به دانش آموزان؟ اصلاً وقتی عاشق هدف و درس‌هایت هستی، چه نیازی هست فقط به هوای رهایی تست بزنی؟ باید با عشق سر تست‌ها بنشینی و غصه‌ات بگیرد وقتی به جدایی از درس خواندن فکر می‌کنی…

اما مشکل جامعهٔ ما این است: درس خواندن به هر قیمتی.

هنر شده است مدرک داشتن، لیسانس گرفتن، دکتر شدن… هنر این نیست که با عشق به کاری مشغول باشی. ورزشکار، هنرمند، نویسنده…

همه‌چیز شده است ویترین، پول درآوردن، کدام رشته پول بیشتری دارد، کدام رشته جایگاه اجتماعی‌اش بهتر است… و عشق این روزها شده است حلقهٔ گم‌شدهٔ آن‌ها که باید به دنبال دانش باشند، اما از این جستن، فقط نام آن را یدک می‌کشند…

این‌ها به مدرسه و دانشگاه و حوزه ختم نمی‌شود. به محل کار کشیده می‌شود، کارمندانی خموده به جامعه تحویل می‌دهد، معلمانی افسرده بار می‌آورد… هرچند نمی‌شود همه‌چیز را به عشق هم ربط داد و باید یقهٔ متولیان سیاست‌های کلان کشور را هم گرفت، اما آیا واقعاً می‌شود همه‌چیز را هم به نابسامانی‌های اجتماعی و بی‌عدالتی‌های جامعه نسبت داد؟

این بی‌هدفی، از کجا سرچشمه می‌گیرد؟ بی‌هدفی که به دنبالش بی‌علاقگی و بی‌انگیزگی خواهد آمد…

وقتی زندگی گذشتگان را مرور می‌کنیم به چه چیزی می‌رسیم؟ کسانی که با نور شمع کتاب می‌خواندند، کسانی که برای درس خواندن مبارزه می‌کردند، کسانی که تا پای جان پیش می‌رفتند و از نتیجه هیچ نمی‌دانستند! برای آن‌ها روند، مهم‌تر از نتیجه بود. به آخرش فکر نمی‌کردند. به عشق می‌اندیشیدند.

انسان اگر با عشق زندگی کند، حتی اگر به بی‌پولی برسد، حتی اگر نان خشک سق بزند، حتی اگر سقف بالای سر نداشته باشد، دل‌خوش است به اینکه آن‌طور که دوست داشته، زندگی کرده است. حسرتی بر دلش نمی‌ماند. و مگر خدایی که حساب‌وکتابش از همه دقیق‌تر است، می‌شود مزد کسی را که با تمام وجود و برای رضای او تلاش می‌کند، ندهد…

همهٔ این‌ها کنار قطعه‌های بستهٔ کاملی از باورها، انسان را به انسانیت می‌رساند و به هدف حقیقی‌اش از خلقت نزدیک می‌کند.

کار این روزهای من در حوزه، لذت بردن است. اگر از چیزی ناراحت باشم، از مهندس نشدن نیست! از عمریست که پای آنچه برایش هدف نداشتم، تلف کردم.

کاش مشاوران مدرسه، به‌جای اینکه فکر و ذکرشان کنکور باشد، به دانش‌آموزها کمک کنند خودشان را بشناسند. کاش خانواده‌ها به‌جای رؤیا بافتن برای آیندهٔ شغلی فرزندانشان، به بحران بی‌عشقی آن‌ها فکر کنند!

آدم بدون عشق، آدم بدون هدف، آدم بدون انگیزه، می‌شود یک ربات بی‌فایده… همه‌چیزش می‌شود از روی اکراه و اجبار.

کاش ما آدم‌ها، خدا را و عشق را باور می‌کردیم. کاش ایمان می‌آوردیم روزی را خداست که می‌رساند و ما فقط باید رسالت و عشقمان را پیدا کنیم و برایش از جان مایه بگذاریم… این آرمان‌ها باید جهانی بشود و می‌شود! چون آرامش این انسان سردرگم، در همین آرزوها نهفته است…

من در مدینهٔ فاضله، در یک اتوپیای بی‌نقص، در آرمان‌شهری رؤیایی زندگی نمی‌کنم، طعم سرخوردگی را چشیده‌ام، اما طعم مبارزه برای رسیدن به آن آرزوهای دست‌یافتنی، هزار بار شیرین‌تر از شکست‌هاست…

از حوزه ممنونم که لذت درس خواندن را به من چشاند. فرقی نمی‌کند کجا مشغول باشی، مهم این است که بدانی مشغول چه هستی!

امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: «خداوند رحمت کند کسی را که بداند از کجا آمده و در کجاست و به کجا خواهد رفت.»

و من فکر می‌کنم در مملکت امام زمان (عج)، زی طلبگی باید همه‌گیر باشد. امام زمان (عج) به تمام نیروها احتیاج دارد، تمدن اسلامی تشنهٔ همهٔ نیروهای متخصص و متعهد است و حلقهٔ گم‌شدهٔ همهٔ آن‌ها که در حسرت ساختن آرمان‌شهر سرگردان‌اند، همین سبک زندگیست. وقتی به‌جای «زی شیعیان»، «زی طلبگی» نام سبک زندگی سرباز امام زمان (عج) شود، ناچار به یک سکولاریزهٔ دینی رسیده‌ایم! در تمدن اسلامی، همه باید مانند طلاب، با عشق زندگی کنند و فرق طلاب با دیگران باید فقط در علمشان باشد!

من از حوزه ممنونم که به من فهماند عاشق چه هستم؛ که به من ثابت کرد راه را درست آمده‌ام و خدا کند همهٔ بندگان خدا، عشق را بیابند و مزهٔ زندگی را بچشند…

🖇📎🧷

گیره: نظرات پست قبل را خوانده ام کامل. ان شاءالله سر فرصت تایید میکنم و جواب میدهم. ممنونم که همراهید‌. 

۵ نظر ۰۶ مرداد ۹۹ ، ۱۵:۰۵
يكشنبه, ۲۹ تیر ۱۳۹۹، ۰۸:۵۸ ق.ظ

روی طبل‌های توخالی، خط قرمز بکش!

بسم الله الرحمن الرحیم


از آن ها نبودم که تا چشم باز کنم، عکس آقا و امام را ببینم.
از آن ها نبودم که در کودکی، روی دوش پدرم، به راهپیمایی رفته باشم. در یک خانواده ی معمولی به دنیا آمدم که زیاد کاری با سیاست نداشتند و اگر هم داشتند، غششان بیشتر سمت اپوزیسیون بود تا انقلابی ها‌.
از دین هم همین که نماز و روزه را در زندگی جاری کرده بودند، احساس رضایت میکردند.

نوجوان که شدم، بقول بعضی‌ها، مغزم را شستشو دادند.
هر چه بیشتر انقلاب و شهدا را میشناختم، بیشتر به آدمهای حزب اللهی علاقمند میشدم. هر آدم حزب اللهی برایم یادآور شهدا بود. با خودم میگفتم مگر میشود کسی حزب اللهی باشد و پا کج بگذارد؟ مگر میشود عاشق رهبر باشد و نامردی کند؟ مگر میشود پیاده روی اربعین برود و قسم دروغ به امام حسین (ع) بخورد؟

اما روزی، آدم‌هایی مذهبی و حزب اللهی نما، بلاهایی بر سرم نازل کردند که فهمیدم "هیچ چیز از هیچ کس بعید نیست. " حتی اگر کسی یک من ریش داشته باشد و ادعای ریشه داشتنش بشود. حتی اگر کسی چادر سرش باشد و اذعان کند که لباس حضرت زهرا (س) را پوشیده است.
حتی اگر وقتی در صفحات مجازی اشان چرخ میرنی حتم داشته باشی شهید میشوند؛‌‌ این را خیلی ها گوشزدم میکردند، اما تا ندیدم، باورم نشد.

بعضی ها حکم طبل توخالی را دارند. آوازشان، صدای دهل است که از دور شنیدنی ست. بعضی ها فقط از دور قشنگند. نزدیکشان که میشوی بوی تعفنشان، حالت را به هم میزند، میتواند تا مرز بی اعتقادی و شک به همه چیز کشان کشان، زتجیرکشت کنند انقدر که از آدم بودن بویی نبرده اند...

از ان روز به بعد، دلم میخواست دوره بیفتم به همه بگویم "اشخاص را خط بزنید!"
اگر از کسی بدی دیدید، پای عقیده اش نگذارید و اگر هم کسی ادعایی داشت، خوب بودن را برایش مسلّم ندانید.
از آن روز به بعد، نگران همه ی آنهایی شدم که زلال تر از آبند و عالَمی گرگ دندان تیز کرده، برایشان کیسه دوخته اند که همه چیزشان را بدزدند. اول از همه اعتماد و سادگیشان را!

اما یک جایی به خودم گفتم زیاد هم تند نرو. تو هم اندازه ی خودت، کم زیر آبی نمیروی!
باید برای خودم قوانینی میچیدم:

۱. اگر ادعای چیزی را کردی، آبرویش را نبر. وقتی چادر سرت کردی، آبروی چادری ها دست توست! البته این نباید باعث شود درگیر ریا و وسواس شوی، اما حواست باشد شیشه ی نازک احساسات، عقاید، باورها و تصورات ادم ها را نشکنی! حواست باشد دل کسی را نشکنی...

🔹️

۲. به کسی اعتماد بی جا نکن تا اعتمادت را ندزدند‌. ارتباط با آدمها در دوقطبی اعتمادی و بی اعتمادی خلاصه نمیشود. میشود به بعضیها نه اعتماد کرد و نه بی اعتماد بود. اصلا لازم نیست همه ی آدمها را انقدر به زندگی ات نزدیک کنی که گیر این دو قطبی بیفتی

🔹️

۳. حزب اللهی ها هم آدمند. حالا تو هم برای خودت یک پا حزب اللهی شده ای و میبینی که شیطان، دست از سرت برنداشته که هیچ، بیشتر هم پاپیچت میشود. پس این را بدان که "هیچ چیز از هیچ کس بعید نیست"

🔹️

۴. آدم ها را گنده نکن! آنقدر کسی را باد نکن که مثل یک بادکنک بترکد و چشم و چارت را دربیاورد! از آدمها بیخودی تعریف نکن و بیخودی ازشان برای خودت بت نساز... در حقشان لطفکن و باتمجیدهایت، توهم بهشان نده که بنده ی مقرب خدایند تا نجبور نشوی زمانی اعتراف کنی که حتی هیچ هم نیستند و هم انها و هم خودت را از عرش، با مخ، به فرش بکوبی

📎🖇🧷

سنجاق: گاهی آدم فکر میکند یک چیزی هست که حتما برایش خوب است. حتما همان است که میخواهد. خیلی از خدا التماسش میکند. بعد... خدا با مهربانی به آدم میفهماند که عزیزم! این که از من میخواستی سراب بود و اینجا خدا چه زیبا بنده اش را سیراب میکند ...

گیره: شما در زندگی چه تجربه هایی داشتید؟ چه چیزهایی را با قیمت گزاف به دست آورده اید که دلتان میخواهد دیگران بدانند؟ به این پست پیوستش دهید :) 


+ التماس دعای فرج

۱۲ نظر ۲۹ تیر ۹۹ ، ۰۸:۵۸
در جستجوی کوچ

بسم الله الرحمن الرحیم

من همان پرستوی عاشقم... که دارد برای مهاجرت به تو، تلاش میکند. برای اینکه معشوقت بشود! برای مالِ تو شدن.

~~~~~~
از بین عناوین در زندگی روزمره، «مادر» را از همه بیشتر دوست دارم‌...