بهانه‌هایی برای یادت..‌.

بسم الله الرحمن الرحیم

همهٔ ما روزهایی داریم که حس میکنیم مشکلات مثل منگنه دارند لهمان میکنند‌ . مشکلاتی که گاهی حتی دقیقاً نمیدانیم چیستند. مضطر میشویم. التماس میکنیم. به هر چیزی چنگ میزنیم برای رهایی.

این روزها غفلت هم خوب دست آویزی شده برای فرار از مشکلات. گاهی جای فکر کردن را میگیرد‌.

روانشناسی که هر چقدر مومن باشد در کتاب ها و منابع درسی اش یاد نگرفته ما ابد در پیش داریم، بلد است حال لحظه مان را خوب کند. «سرت را گرم کن» سرت را گرم کن تا یادت برود مسائلی جدی و مهم در دنیا وجود دارد که باید به آن ها فکر کنی. سرت را گرم کن تا بالاخره این چند صباح زندگی دنیا را هم بگذرانی. سوال اینجاست که برنامه ام برای ابدیتم چیست؟ شاید گاهی لازم باشد مدت ها در حیرانی بمانم، به غفلت پناه نبرم تا بالاخره نور امید، جهانم را روشن کند.

این وقت ها چقدر جای خالی «پدر» را می‌شود حس کرد. کسی که حرف هایش فصل الخطاب باشد. کسی که بیاید و جهان را از یتیمی نجات بدهد. کسی که شاید همه ی این اضطرار ها در پی مشکلات ریز و درشت زندگی برای تمرین اضطرار نبودنش باشد. برای اینکه در اوج حال بد، در همان اوج که همهٔ تمرکزت را گذاشته ای برای حل مشکل، همه ی وجودت خواستن گشایش شده است، یک آن فکر کنی تاحالا از خدا، امامت را اینطور خواسته ای؟ تا حالا اینطور پریشان او شده ای؟ 

همه چیز میخواهد حواس آدم ها را پرت کند از اصل کار. به بهانه ی اینکه باید مراقب باشد افراطی نشود، در قعر تفریط ها غرقش کند....

چه طور می‌شود هم اینگونه فکر کرد و هم متعادل زندگی کرد؟ مثل بزرگانی که میشناسیم؟

چه طور می‌شود عاشقانه فکر کرد و عاقلانه زندگی کرد؟

باید خواست. باید طالب شد که والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا....

باید صبور بود....

+ لطفاً خیلی التماس دعا.

+ عهدنامه☝️

برای کسی که ندیده دوستش دارم

بسم الله الرحمن الرحیم

سرمایه ام از شما، عکستان است و شنیده هایی جسته گریخته از این طرف و آن طرف. تازگی ها کتاب سه دیدار آقا نادر را هم خواندم و یک‌بار به جماران رفتم که بیشتر دلباخته اتان شدم. گاهی با خودم می گویم چه موقع میفهمیم برایمان چه کرده اید ؟ حتی همان دخترک روسری از سر برداشته که با خیال راحت در فضای سبز درندشت کاخ سعدآباد قدم می زند و عکس های یادگاری می گیرد و شاید شب های التهاب، از پنجرهٔ خانه شان فریاد مرگ بر دیکتاتور سر دهد، چه می داند قبل از به پا خاستنت، جهان ما چه شکلی بود ؟ هیچ با خودش فکر میکند قبل از شما، این داشته ها، سهم از ما بهتران بود یا نه؟

چقدر همه چیز را برایمان عادی کردید! دیگر عادی شده سرمان را پایین نیندازیم و فکر کنیم. برایمان عادی شده عددی باشیم! برایمان عادی شده «رعیت» نباشیم.

مثل خورشید تابیدید و گرمای آرمانتان را به همه بخشیدید. حتی آنها که قبولتان نداشتند و ندارند. آن ها که هزار و یک حرف پشتتان میزدند و میزنند. آن ها که باورشان نمیشد و نمی شود یک طلبه یا بقول خودشان «ملا»، از یک گوشه ی کشوری که سال های سال مستعمره ی این و آن بود و هر کسی از مادرش قهر میکرد گوشه ای از داشته هایش را غنیمت می گرفت، بلند شود و دنیا را تکان دهد. حالا میفهمم چرا باورشان نمیشد و نمیشود! چون معادلاتشان با دو دو تا چهار تای زمین است و معادلات شما با دو دو تا چهارتای خدا بود! با ادبیات ان تنصروا الله ینصرکم، با ادبیات و الذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبنا، با ادبیات اسفار اربعه... آری. هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست!

روحتان شاد آقا سید روح الله بزرگ. 

با خودم میگویم شاگرد که چنین است، استاد چگونه است و وقتی استاد بیاید جهانمان چگونه خواهد شد؟!

امروز شاگرد زرنگ مکتبتان که الحق خوب سکان داری را بعد از شما به دست گرفته دل گرمم کرد. گفت نه حذف میشوید و نه تحریف. یعنی جنس «سرآمد» بودن این است. این تخریب های گذرا هم کف روی آب است. دلم گرم شد و مصمم تر!

از منِ دهه هفتادی به شما خمینی کبیر عزیز که ندیده دوستتان دارم و گاهی وقت ها که دلم به تنگ می آید با عکستان درد دل میکنم! پای آرمانتان ایستاده ام. باز شدن گره های جهان، خمینی ها می خواهد!

انتخاب

بسم الله الرحمن الرحیم

اینکه چطور زندگی کنی کاملا به خودت بستگی دارد. تو هستی و انتخاب هایت که مشخص می کنید چه چیز پیش رویت قرار بگیرد و چه آرمانی برای زندگی داشته باشی. می توانی بیخیال همه ی چارچوب ها شوی و همین مدت دنیا را با هدف «خوش» گذراندن طی کنی. اما حواست باشد قبل آن جنس دنیا را بشناسی، بدانی که جنس دنیا، «رنج» است.

می توانی به حداقل ها رضایت دهی. دینی برای خودت انتخاب کنی و به چارچوب های ضروری و ممنوعش اکتفا. بالاخره اینطوری وقت هایی که لابلای رنج های دنیا کم می آوری، چیزی فراتر از ماده در دست و بالت هست که به آن پناه ببری و نفسی تازه کنی. 

میتوانی در بین دین ها بگردی و بهترین را پیدا کنی. این یعنی برای دین، شأنی بالاتر از فقط کمی «معنویت» در زندگی قائلی. یعنی میخواهی از آن برنامه بگیری. در این بهترین دین که پیدایش کرده ای، حالا مختاری که انتخاب کنی. میخواهی معمولی باشی یا سطح بالا؟

میخواهی فقط به یک عاقبت خوب برسی یا بهترین عاقبت را می خواهی؟

این را انتخاب هایت معلوم می کند.

میتوانی به کف حلال و حرام راضی شوی یا میتوانی سراغ چیزهایی بروی که قلبت راجع به آن ها به تو هشدار می دهد. وجودت هوشمند است. انتخاب هایت، اهدافت، مقاصدت... همه را می شناسد. تشخیص می دهد اگر سرکوبش نکنی، اگر رویش خاک نریزی. 

بیا و با خودت روراست باش. شفاف انتخاب کن، برای آرمانت بجنگ. پای انتخابت بایست. ترس را دور بینداز. خودت را گول نزن. 

تو، رسولی درونت داری که راهنمایی ات خواهد کرد. مراقب راهنمای درونت باش تا آتش فانوس روشنایی بخشش، خاموش نشود!

«کار، خوبه خدا درست کنه»

بسم الله الرحمن الرحیم

اولین بار که یک نفر اینجا به یکی از مطالبم رای منفی داد، جا خوردم. راستش فکر نمی کردم نظر دیگران برایم مهم باشد اما واقعیت این بود که مهم بود! واقعیت این بود که با تایید نگرفتن و دیده نشدن، حس می کردم پشتم خالی شده.

با ناراحتی گفتم :«افراد زیادی مطالبم رو نمیخونن. »

گفت:«جوری مطلب بنویس که خدا بخونه!»

جا خوردم ولی کم نیاوردم و گفتم:«خب آدمیزاد دوست داره نوشته هاش خونده بشه!»

گفت: «بذار خدا بخوندت، برات نظر بذاره و لایکت کنه...»

راست گفت. همیشه باید آدم هایی در زندگی آدم باشند که یاد خدا را در دلش زنده کنند. یادش بیاورند چقدر درگیر زمین و زمینی ها شده. یادش بیاورند آنقدر سرگرم شده که حتی یادش می رود برای خدا دلتنگ شود. 

+ معرفت در گرانیست... به هر کس ندهند...