داغ مادرانه

بسم الله الرحمن الرحیم 

این قاب... این قاب... این قاب...

این قاب مرا بیچاره کرده. تصور حال این زن، حال این مادر، مرا بدجور به هم می ریزد. خصوصا که صورت تپل این قل که پیداست، مرا عجیب یاد دخترکم می اندازد. دخترک پنج ماهه ام، با آن صورت کوچک، دست های نرم، خدایا... حتما دو قلوهای این بانو هم اندازه دخترک من، دل از مادرشان برده بودند. آخر چه کسی جز او که انتظار فرزند کشیده باشد حال این مادر را میفهمد؟ 

این قاب مرا ویران کرده. نمی توانم حقش را ادا کنم. حتی اگر آنقدر بلند «مرگ بر اسرائیل» را فریاد بزنم که گلویم خراش بردارد. حتی اگر با دخترکم در تجمع های حمایت از فلسطین حاضر شوم... چطور میتوانم ذره ای حق این تصویر را ادا کنم؟ 

با تصور این قاب، چشم هایم داغ می شود، قلبم گر میگیرد... 

سرما یا گرما، شلوغی، سختی های همراه کردن کودک شیرخوارم با خود... همهٔ این ها، آن هم در امنیت و آرامش خاطر، حتی ذره ای و کوچکتر از ذره ای ادای دین این قاب، فقط همین قاب، نیست!

صورت داغدار این زن در ذهنم نقش می بندد و از هر لحظهٔ زندگی راحت و امنم خجالت می کشم. سر پایین می اندازم در برابر مادران غزه. مادران فلسطین...

گرانی و تورم، سختی های معیشت، نارضایتی از مدیریت ها، اختلاف سلیقه های سیاسی، هیچ کدام نمی‌تواند طناب داری باشد که بر گردن انسانیتم بیندازم و نهال نفرت از اسرائیل و صهیونیسم را در وجودم آبیاری نکنم تا درخت تنومندی شود و میوه هایش را در دل میوه های قلبم بکارم...

حتی اگر سر سپردهٔ نظام نباشم و آن را مقدس هم ندانم، باعث نمی شود به آن افتخار نکنم! به تنها حکومتی که مدت هاست خط و ربطش را از این جانی کودک کش جدا کرده و خصومتش با او عیان است!

[یک مادر فلسطینی که پس از ۱۱ سال انتظار صاحب فرزندانی دوقلو شده بود در جریان حملات ارتش رژیم صهیونیستی شاهد شهادت همسر و دو فرزندش بود و این چنین با کودکانش وداع می‌کند.]

https://akharinkhabar.ir/photo/9973260

دوستت دارم مهد دین من!

بسم الله الرحمن الرحیم 

یادش بخیر. زمان ما دههٔ فجر مساوی بود با فوق برنامه های مدرسه و سرود و نمایش و ... . حال خوش اینکه وسط کلاس صدایت کنند تا برای تمرین به نماز خانه بروی. راهنمایی بودم و عضو گروه سرود. هر چند بین هم کلاسی هایم کسی اعتقادی به انقلاب و این ماجراها نداشت. یعنی خانواده هاشان از این جنس نبودند. من هم آن زمان ها آنچنان انقلابی مسلک نبودم. یعنی از آن هایی نبودم که در خاطرات کودکی ام قلمدوش پدرم در راهپیمایی ۲۲ بهمن شرکت کرده باشم. ولی... نمیدانم چرا وقتی سرود «سرفراز باشی میهن من» را میخواندیم، دلم یک جوری میشد. نه که فقط من اینطور باشم. اکثر بچه های گروه سرودمان همینطور بودند. همان موقع که روبروی آن ها و پشت به جمعیت می ایستادم و با حرکت دست هایم تلاش میکردم گروه را هماهنگ کنم، در چهره هایشان «عشق» را می دیدم. سال های زیادی از آن موقع می گذرد اما هنوز این شعر با آهنگ زیبایش توی ذهنم حک شده: 

سرفراز باشی میهن من

ای فدایت جان و تن من

پر بها تر از زر و گهر

خاک پاک تو وطن من...

ایران... ایران... ایران ایران ایران...

ایران... تو فصل مشترک ما هستی. هر دینی، هر گرایشی از سیاست، انقلابی یا مخالف انقلاب بودن... هر که باشیم با هر تفکری! تو هویت ما هستی. سالیان سال برای اینکه کسی برایمان تعیین تکلیف نکند خون دل خوردیم. خون دادیم. چه سال هایی که در نا امیدی گذشت و چه امید ها که از سال ۵۷ در دل ها زنده شد. می‌شود رفت. می‌شود مهاجرت کرد. می‌شود پناهنده شد و تو را ترک کرد. اما... ما، تک تک ما، فرزندان ما، نسل ما، همیشه یک «ایرانی» بیخ ریشمان چسبیده داریم. حتی اگر از تمام هویتمان فرار کنیم. حتی اگر برای این که به ما خدمات ندادند از تو فرار کنیم. حتی اگر نخواهیم تو را بسازیم... حتی اگر از جبر جغرافیا نا راضی باشیم... فرار از سرنوشت که شدنی نیست! هست؟ 

واقعاً اگر رای دادن یا ندادن من، تاثیری در هیچ چیز ندارد، اگر جمهوری اسلامی پینوکیوی دروغگوست و برای خودش آمار تراشی می‌کند، چرا همیشه از این طرف و آن طرف، تلاش میشود و هزینه می شود و زحمت کشیده میشود؟ گروهی برای اینکه من رای بدهم و گروهی برای اینکه من رای ندهم؟ همیشه وقت انتخابات ها، تنور تحریم انتخابات گرم است. از طرف همان هایی که نانشان از جیب دشمن ایران در می آید. دشمنی مگر چیست؟ اینکه شریان کالاهای حیاتی مثل دارو را بر روی ملتی ببندی، منابع علمی را بر آن ها تحریم کنی و از سوی دیگر رسانه و تکنولوژی دست اول را به آن ها برسانی تا برای منافع خودت، سرباز و لشکر فراهم کنی، اگر دشمنی نیست، پس چیست؟! اگر زورگویی نیست پس چیست؟! اینکه می گویند یا آنی باشید که ما می‌گوییم یا هزینه بدهید چون آنچه می‌خواهیم نیستید! واقعا تصویر آن قلدرهای مدرسه توی ذهنم تداعی می شود که زنگ های تفریح تغذیهٔ بچه های دیگر را می گیرند و هر کس بخواهد جلویشان قد علم کند، نوچه هایشان را برای کتک زدنش به خط می کنند!

پس اینطور ها نیست که رای من بی اثر باشد و آب در هاون کوبیدن. عقلم ، منطقم و مشاهداتم از همان سال ۹۲ که با فاصله ای چند روزه از موعد انتخابات رای اولی شدم تا همین امروز، این را به من می گوید. اصلا هم نمیفهمم چرا باید برای اعتراض داشتن به مسائل جاری مملکتم، از حق مسلمم برای مشارکت در سرنوشت کشور و وضعیت خودم در کشورم بگذرم؟ اصلا نمیفهمم چگونه میشود عده‌ای بگویند فرقی ندارد چه کسی بر سر کار بیاید وقتی قوانین تصویب شده در مجالس گوناگون را مرور می‌کنم و عملکرد گوناگون رئیس جمهور ها را با هم میسنجم. 

این را میدانم که اگر روزی با توپ و تانک حق این مردم را از آن ها سلب می کردند، امروز با ابزار شناخت به جنگ آن ها آمده اند. چه جنگ بی هیاهویی! چه نبرد ناجوانمردانه ای! 

ایران! ای سرزمین رنج کشیده ی من... دعوا بر سر توست. دعوا بر سر بود و نبود توست. دعوا بر سر استقلال و هویت توست!... 

از حق مسلمم نخواهم گذشت... جمعه بر سر قرار عاشقی وطن حاضر خواهم شد... برای آیندهٔ روشن ایرانم تلاش خواهم کرد... ایران! ای میراث دار پاک ترین خون ها! دوستت دارم.

زینتِ پدرِ جهان

بسم الله الرحمن الرحیم 

کم گفتیم از شما. از شما فقط قد خمیده‌ای تصویر کردیم و مویه‌هایی کنار گودال. اصلا کاش کم می گفتیم اما درست! اما کامل! کاش نام شما که می آمد به جز «مصیبت» نوبت واژهٔ دیگری هم می رسید تا به ذهن خطور کند‌.

شما یک مکتبید. مکتبی که نه فقط برای روضه، که برای تمام لحظات زندگی، حرف دارد برای گفتن.

اگر از شما می‌گفتیم آن‌گونه که هستید، کجا دروغ‌های شاخداری مثل «فمنیست مسلمان» ساخته می‌شد؟ کدام زن است که حتی قطره‌ای از اقیانوس بنت حیدر را چشیده باشد و دلش بخواهد مرد باشد؟ کدام زن است که بداند لقب شما «عقیله» بوده و وصلهٔ ناجور ناقص العقل خواندن زن را به اسلام بچسباند و از این تصور خشمگین شود؟ کدام زن به هوای قوی شدن، سراغ زور بازو می رود اگر بداند شما در اوج ریحانگی خلقت، قدرت را به زانو در آوردید و «جز زیبایی ندیدم» را ضرب المثل ساختید؟ کدام پدر و مادری، دلش «پسر» به جای «دختر» می‌خواهد اگر بداند شما سند تربیت نیکِ دخترانهٔ ام ابیها هستید؟ در کنار حسنین، حماسه‌سازی کردید و نامتان در دفتر تاریخ، همسایهٔ اصحاب کساست...

بانو! حتی قلم توانی مضاعف می گیرد هنگام نوشتن از شما. چقدر جایتان خالی‌ست میان این همه روایت و قلم فرسایی...جای شما و جای تک تک زن ‌هایی که به شما و خاندان پر از برکت و نورتان اقتدا کردند، هر کدام دسته گلی به رود جاری حق دادند و پس از آن «زینب»گونه پیامبر عاشورایشان شدند، زن‌هایی مفسر برای «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» که خوب مشق کردند: کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود!

چقدر بدهکاریم؛ آن‌قدر که چند خطی نوشتن برایتان به بهانهٔ وفات شهادت گونه‌ای که داشتید، متاع دندان گیری از آن کم نمی‌کند... مگر خودتان با آن مهر زهرایی و صولت حیدری، مدد کنید...

از زائرانت هم می‌ترسند!

بسم الله الرحمن الرحیم 

«کار خود شونه »

«تقصیر خودشونه دیگه! میخواستن نرن!»

پس از این به بعد اگر توی خیابان راه می رفتید و یک جانی از عمد با ماشین زیرتان کرد، تقصیر شماست! نباید می رفتید توی خیابان! اگر یک جیب بُر خفتتان کرد، او را سرزنش نکنید. خودتان را سرزنش کنید که از خانه بیرون رفتید. اگر در خانه تان نشسته بودید و زلزله آمد و جانتان را گرفت، تقصیر شماست که نشسته بودید در خانه! اگر کسی اذیتتان کرد، اگر آسیب دیدید، اصلا اگر مُردید، تقصیر شماست که جان دارید! میخواستید از اول زنده نباشید که کسی هم قصد جانتان را نکند!

انقدر نفرت از جمهوری اسلامی دلتان را پر کرده که دیگر جا ندارید از کسی متنفر باشید یا حداقل تقصیر دیگران را هم ببینید و قبول کنید؟ اگر پشه نیشتان بزند هم، کار جمهوری اسلامی است؟ نه خب! شاید هم تقصیر شماست که خون توی رگتان دارید!

همانقدر که دشمن پست ما هیچ وقت نخواهد فهمید خون بر شمشیر پیروز است، نخواهد فهمید هر شهید، قدرتی چندین برابر قوی ترین انسان های زمینی دارد، انگار بعضی ها هم هیچ وقت نخواهند فهمید دشمن ما ، طبعش لئامت و پستی‌ست. مثل پشه که طبیعتش مکیدن خون شماست! بر سر مزار حاج قاسم ما جمع بشوند یا نشوند، او خواهد کشت. مثل مردم غزه ایستادگی بکنند یا نکنند، او باز هم جنایت خواهد کرد... دشمن ما جانی‌ست و این نبرد حق و باطل، جاری‌ست... .

از زمان قابیل و هابیل، ابراهیم و نمرود، موسی و فرعون... سید الشهدا و یزیدیان! کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا...

مسئله انسانیت است و کمی حق پذیری. فقط کمی...

ما که مانده‌ایم و در جستجوی زندگی، دست و پا می‌زنیم. خوش به سعادت آن‌هایی که به جای زیارت مزار حاج قاسم ، امروز زائر روی ماهش شدند! میهمانی خوان پر برکت حضرت مادر (س) گوارای وجودتان!

تازه‌ترین فصل زندگی‌ام

بسم الله الرحمن الرحیم

هنوز چیزی نمی دانم از این تغییر.

چه در حدود آن ۲۷۰ روزی که نفسش به نفسم بند بود و آن اواخر هر بار با تکان های دلبرانه اش، متحیر می‌شدم که چطور می شود یک موجود دیگر درون وجود من نفس بکشد، چه حالا که ۴۰ و اندی روز است در آغوشم جا گرفته و هر بار نگاهش میکنم با خودم می گویم واقعاً این موجود ضعیف تماما وابسته، فرزند من است؟ 

همین کوچولوی شیرینی که هر بار چشمم به او می افتد چیزی در قلبم فرو می ریزد و دوباره از نو ساخته می شود...

فقط یک چیز را فهمیده ام. این که «مادر شدن» فرایندی‌ست پر رنج که آبش با راحت طلبی و رفاه جویی توی یک جوی نمی رود. در همان دوران بارداری و بعد از تولد او هم بارها به آقای همسفر گفتم حالا با تمام وجود میفهمم چرا آدم ها امتناع می کنند از مادر و پدر شدن های مکرر. با نگاه مادی صرف به جهان، باید عقل بسیار دور اندیشی داشت برای تن دادن به رنج های این مسیر.  تازه همان عقل مادی هم هشدار می‌دهد که عیش نقد را به بهانهٔ نسیه‌ای که عاقبتش معلوم نیست رها نکن! آخر مفاهیمی مثل از خود گذشتگی هم با مادی نگری جمع نمی شود.

اما‌... من به محض تولد او، دلتنگ دوران جنینی اش شدم. تولدش مصداق این مصراع بود برایم که «صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت» و از همان لحظه آرزو و دعا کردم خدا مرا بار دیگر هم چنان توفیقی بدهد. بس که لذت بخش است همه چیزش‌ با تمام سختی هایش. حال و هوایی که نمیشود وصفش کرد. شاید فقط بتوان گفت کامل در آغوش امن خدا هستی و با تمام وجود این را حس می‌کنی ‌...

یک حال و هوای معنوی خاص‌...

و حالا هم ، یک موجود که هیچ از این دنیا نمی‌فهمد... پاکِ پاک. بکرِ بکر. صاف مثل آب زلال یک چشمه! وجود سراسر نیازی که جانت به جانش بسته است و وقتی گریه می کند انگار کسی بر روحت خراش می اندازد. از همین حالا دلم برای این روزهایش تنگ می شود. همین روز ها هم وقتی عکس های روز های اولش را میبینم اشک توی چشم هایم جمع می شود که خدایا! چقدر دارد زود بزرگ می‌شود! تصور می کنم روزی را که دیگر دست هایش توی دست هایم جا نمی شود، روزی را که دیگر این وابستگی شیرین را به من ندارد، که دیگر اینقدر نمی شود توی آغوشم جا بگیرد... تمام تلاشم را می کنم از لحظه به لحظه ی وجودش لذت ببرم...

این احساس و این شوریدگی، سرچشمه از فطرتی می گیرد که خداوند آن را با ظرافت تمام در ظرف خلقت زنانه‌‌ام ریخته است... فطرتی که گاهی عقل مادی و معاش اندیش ، غبار آلودش می سازد و هزار بهانه می آورد تا دست به سرش کند... غافل از آن که سعادت و خوشی همین دنیا هم در گرو این راهنمای بی نقص است‌. همین پیامبر درون: فطرت و عقل معاد...

این روزها که از «مادر شدن» عبور کرده ام به دنبال «مادری کردن» می گردم... 

مادرها بسیارند... اما آن ها که رسم مادری می دانند...؟

مادر شدن یک غریزه است اما مادری کردن خط تمایز این غریزه با انسانیت است. همان راهنمایی که این غریزه را جهت می دهد. 

گیره: چقدر دلتنگ نوشتنم. دلتنگ ریختن لطافت در جان واژه ها. دلتنگ یک غزل تازه، دلتنگ رها کردن احساس و باریدن کلمات از سر انگشت هایم... دلتنگم برای آزادی از قید تکلف! اللهم ارزقنا

سنجاق: جانِ مادر! خیلی به زندگی ما خوش آمدی شیرینکم ❤️

التماس دعا

مسئله انسان است

بسم الله الرحمن الرحیم

از نظرت جمهوری اسلامی جنایت کار است؟ باشد!

با جریان مقاومت دشمنی داری؟ باشد!

اما...

نگذار همه ی این دشمنی ها انسانیتت را از تو بگیرند!

نگذار این عناد، جواب دو دو تایت را بکند ۵ تا! نگذار اجازه ندهد مسائل روشن تر از خورشید را ببینی!

باور کن مسئله ی فلسطین، مسئله ی اسرائیل، مسئله ی آن بیمارستان که قرار نبود مورد اصابت قرار بگیرد، ربطی به هیچ سیاستی ندارد. باور کن ۷۵ سال است زن و کودک فلسطینی را میکشند! بی گناه می کشند! به جرم فلسطینی بودن و به جرم اینکه نمیخواهند مملکتشان را دو دستی تقدیم غصب کننده ها کنند!

اخبار جمهوری اسلامی دروغ است؟ باشد!

ولی عقلت را دست رسانه هایی نده که بارها دروغ های شاخدار تحویلت داده اند و روی حماقت مخاطبشان حساب باز کرده اند. روی بلاهت او. روی اینکه او در مغزش را کاملا تخته کرده است!

گاهی دوری بزن در فضای آن ها که مثل تو نیستند. خبرها را از دریچه های دیگر هم دنبال کن. حتی اگر به دروغگو بودنشان یقین داری! بعضی چیزها دروغ بردار نیست... آمار نیست. عدد نیست. تصویر است! تصویر جنایاتیست که هیچ کجا نظیرش را نمیبینی! ببین که اصلا مسئله، جمهوری اسلامی نیست و خون هر کسی که کمی، فقط کمی «انسان» است، از دست های خونی اسرائیل به جوش آمده!

از واشنگتن تا کانادا

از دانشگاه هاروارد تا ترکیه

این دیگر حتی فقط مسئله ی مسلمان ها هم نیست! مسئله ی انسان هاست!

و چگونه میشود گریبان میدرند برای اختلافات داخلی کشور ما؟ برای زنان کشور ما؟ و سکوت کرده اند در برابر یک جنگ نظامی  که در آن کودکان ، به بدترین شکل، تکه تکه میشوند؟

عجیب نیست ؟ واقعا فکر میکنی حجم جنایت ها یکیست؟ ...

گاهی با انسانیتت خلوت کن. فقط همین!

این کلید رمز آلود

بسم الله الرحمن الرحیم

دریافت

توضیحاتی مهم در مورد طوفان الاقصی... پیشنهاد میکنم گوش کنید خصوصاً اگر سوالات و ابهاماتی در مورد کشته شدن غیرنظامیان اسرائیلی دارید.

«قضیه فلسطین کلید رمزآلود گشوده شدن درهای فرج به روی امت اسلام است و همه دنیای اسلام باید مسئله فلسطین را مسئله خود بدانند تا در سایه تحقق وعده های الهی فلسطین به ملت فلسطین برگردد و دولت واحد فلسطین به انتخاب همه فلسطینیان سراسر کشور خود را اداره کند.» ۲۵ فروردین ۱۳۸۵

+ دعا کنیم و اگر کار دیگری بر می آید از دستمان.... هم برای فلسطین و مقاومت و هم برای هرات مظلوم زخمی از زلزله💔

هر بامی «فقط» یک هوا می خواهد!

بسم الله الرحمن الرحیم

آدم باید یاد بگیرد بتواند خودش باشد. یعنی یاد بگیرد بدون اینکه نظر بقیه برایش مهم باشد در راهی که «مطمئن» شده درست است قدم بر دارد. از سنگ هایی که به سمتش می آید خسته و نا امید نشود. فوراً به خودش بدبین نشود که لابد من دارم اشتباه میکنم. انقدر برای نظر «هر» رهگذری، خودش را به آب و آتش نزند.

باید این دندان لق را بکند بیندازد دور؛ همان دندان که تشنهٔ تایید دیگران است... اگر مستقل نشود، نه کلاغ است و نه کبک. راه رفتن خودش را هم فراموش می کند. گم میشود لابلای حرف و نظر دیگران.

آدم باید «مُوَحِّد» باشد. یک نفر را بپرستد، به نظرم یکی از معانی پرستیدن یعنی نظر معبود برایت مهم است... نه! «فقط» نطر معبود برایت مهم است!

آدم اگر اینطوری باشد، عاقبت به خیر میشود. هر جا هم بفهمد در کارش گیر و گوری هست برطرف می کند و باز ادامه می دهد. رنگ عوض نمی کند با حرف هر کس و نا کسی! دل میدهد به حرف کسی که از معبودش رنگ و بویی داشته باشد....

+ التماس دعای فراوان...

جهان موازی من

بسم الله الرحمن الرحیم

نخست نوشت: در این چالش به دعوت آقای گلرنگیان شرکت کردم. 

---

منِ دنیای موازی، حداقل سه تا خواهر دارد و دو تا برادر. آنقدر شجاعت به خرج داده که از همان دبیرستان رفته سراغ علاقه اش. خودش را پیدا کرده و بدون نگرانی از رد یا تایید دیگران پی اش را گرفته. 

شعر را حسابی حرفه ای دنبال کرده و احتمالا این موقع ها دنبال کارهای چاپ کتابش رفته. مطالعه یکی از عادت های مهم زندگی اش است. ورزش را ترک نمی کند.  بیشتر به چیزهایی که می داند عمل می کند. کمی محتاط تر زندگی میکند و بیشتر از اعتمادش مراقبت می کند. یعنی مراقب است به هر کس و ناکسی اعتماد نکند! 

من دنیای موازی کمتر می ترسد. کمتر اهل تعارف و مماشات است. محکم و مؤدب حرفش را به آدم ها می زند و خودخوری نمیکند. به جای حرص و جوش برای چیزهایی که در حیطۀ ارادۀ او نیستند هم برای چیزهایی که تحت اختیارش هستند تلاش می کند.

---

قبل از این چالش چیز زیادی از دنیای موازی نمی دانستم. رفتم و کمی در باره اش مطالعه کردم که جالب بود. اما در نهایت بنظرم دردی از زندگی من دوا نمی کند. آرزو ، آرزوست! گذشته ها هم گذشته. اعتبار گذشته برای من فقط همین قدر است که از آن عبرت بگیرم و ترجیح میدهم در همین حالا زندگی کنم و برای آینده برنامه های بهتری بریزم.

آرزوی خیلی خاصی ندارم که به دنیای موازی مربوط باشد فقط دلم میخواهد آدم بهتری باشم. یعنی راستش بندۀ بهتری برای خدا...

فکر میکنم بارها و بارها اگر به گذشته برگردم باز هم همین مسیر را طی میکنم. چون منِ آن زمان، همانیست که بود! با همان اطلاعات و با همان سطح رشد. مگر اینکه مؤلفه های دیگری در زندگی گذشته ام تغییر کند... به نظرم حد زیادی از زندگی، مربوط به خود ماست و نه شرایط ما. البته شرایط همیشه مؤثرند اما هر آدمی در هر مختصاتی، با چالش هایی روبروست که در نهایت نسبت چالشها و شرایط بیرونی او به ظرفیت او ، عددی یکسان است برای همۀ آدم ها. پس این ماییم و این میدان مبارزه!

دو مطلب مفید در باره جهان موازی: 1 و 2

بهانه‌هایی برای یادت..‌.

بسم الله الرحمن الرحیم

همهٔ ما روزهایی داریم که حس میکنیم مشکلات مثل منگنه دارند لهمان میکنند‌ . مشکلاتی که گاهی حتی دقیقاً نمیدانیم چیستند. مضطر میشویم. التماس میکنیم. به هر چیزی چنگ میزنیم برای رهایی.

این روزها غفلت هم خوب دست آویزی شده برای فرار از مشکلات. گاهی جای فکر کردن را میگیرد‌.

روانشناسی که هر چقدر مومن باشد در کتاب ها و منابع درسی اش یاد نگرفته ما ابد در پیش داریم، بلد است حال لحظه مان را خوب کند. «سرت را گرم کن» سرت را گرم کن تا یادت برود مسائلی جدی و مهم در دنیا وجود دارد که باید به آن ها فکر کنی. سرت را گرم کن تا بالاخره این چند صباح زندگی دنیا را هم بگذرانی. سوال اینجاست که برنامه ام برای ابدیتم چیست؟ شاید گاهی لازم باشد مدت ها در حیرانی بمانم، به غفلت پناه نبرم تا بالاخره نور امید، جهانم را روشن کند.

این وقت ها چقدر جای خالی «پدر» را می‌شود حس کرد. کسی که حرف هایش فصل الخطاب باشد. کسی که بیاید و جهان را از یتیمی نجات بدهد. کسی که شاید همه ی این اضطرار ها در پی مشکلات ریز و درشت زندگی برای تمرین اضطرار نبودنش باشد. برای اینکه در اوج حال بد، در همان اوج که همهٔ تمرکزت را گذاشته ای برای حل مشکل، همه ی وجودت خواستن گشایش شده است، یک آن فکر کنی تاحالا از خدا، امامت را اینطور خواسته ای؟ تا حالا اینطور پریشان او شده ای؟ 

همه چیز میخواهد حواس آدم ها را پرت کند از اصل کار. به بهانه ی اینکه باید مراقب باشد افراطی نشود، در قعر تفریط ها غرقش کند....

چه طور می‌شود هم اینگونه فکر کرد و هم متعادل زندگی کرد؟ مثل بزرگانی که میشناسیم؟

چه طور می‌شود عاشقانه فکر کرد و عاقلانه زندگی کرد؟

باید خواست. باید طالب شد که والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا....

باید صبور بود....

+ لطفاً خیلی التماس دعا.

+ عهدنامه☝️